व्यायाम करण्यात काही आनंद असतो हेच मुळी कुणाला कळत नाही. व्यायाम म्हणजे काहीतरी भयंकर कष्टप्रद, जिवाचा छळ करणारे असे असते, असे गैरसमज असतात. व्यायाम करण्याआधी आतुरता, करताना आनंद आणि झाल्यावर सुख वाटले पाहिजे तर व्यायाम योग्य झाला.

जे वण्याच्या आनंदाची सुरुवात ही भूक लागल्यानंतर होते. मध्यंतरी वेगवेगळ्या गावात कुठे काय छान छान खायला मिळते ते एका वृत्तपत्रात येत असे. मोठ मोठे लोक त्यात लिहीत असत. मजेदार माहिती मिळत असे, पण एकाही सद्गृहस्थाने मी खाण्याआधी भूक लागायची वाट पाहतो असे लिहिले नव्हते.

कु ठल्या कोनातून पाहिले असता एखादी गोष्ट छान दिसते हे आपल्याला माहिती असते. म्हणजे एखादी स्त्री अगर पुरुष एखाद्या कोनातून जास्त छान दिसतात, तर एखाद्या कोनातून विशेष छान दिसत नाहीत. फोटोग्राफरना हे छान समजते. हीच गोष्ट आपण आयुष्याबाबत केली की त्याला म्हणायचे-दृष्टिकोन!

क्रिकेट या खेळाचा प्रसार आणि प्रचार इतका झाला आहे की, ‘क्रिकेट कसे पाहावे’ हा लेखम्हणजे एक अनावश्यक खटाटोप आहे, असे कित्येकांना वाटेल. त्यात काय विशेष? टी.व्ही. लावायचा, रेलून बसायचं आणि पाहायला लागायचं.

आयुष्यात घडणाऱ्या अनेक घटनांसाठी जणू क्रिकेट आपल्याला तयार करते. क्रिकेटमुळे समजते की यश-अपयश हे दोन्ही किती क्षणभंगुर असते. गेल्या सामन्यातील शंभर धावा आजच्या सामन्यात कामाला येऊ शकत नाहीत. किंवा आजच्या शून्य धावा म्हणजे आयुष्याचा शेवट नव्हे.

सामान्य माणूस आनंदात असताना त्याच्यामागे खोटी दु:खे लावून देणे आणि त्याच्या आनंदावर विरजण घालणे, हा कित्येकांचा छंद असतो. म्हणजे माहिती देण्याच्या नावाखाली फक्त काळजीच दिली जाते.

यात काय आनंद? असा प्रश्न हे शीर्षक वाचल्यावर सर्वानाच पडेल यात काय शंका! असे म्हणतात की, सिकंदर जेव्हा भारतात आला तेव्हा येथील अनंत गोष्टी पाहून

असे म्हणतात, की आयुष्यात डॉक्टर, पोलीस आणि वकील ही तीन माणसे न भेटल्यास आयुष्य सुखात जाते. किती चतुर विधान आहे ते पहा.

शीर्षक वाचल्यावर ‘हे कसे शक्य आहे?’ हा प्रश्न सर्वाच्याच मनात येणार, हे नक्की. धर्माचा संकुचित अर्थ लावला तर हा प्रश्न योग्यच आहे. पण असे लक्षात ठेवायचे, की आपण ज्या ‘धर्मात’ जन्माला आलो तो एक...

सकाळपासून संध्याकाळपर्यंत कान किटेस्तोवर परमार्थाचे गोडवे गाणाऱ्या भारताची आजची दशा पाहता परमार्थ म्हणजे शतकानुशतके चाललेले निव्वळ ढोंग आहे, हे आपल्या लक्षात येईल. हे ढोंग चालू करायला...

एखादा माणूस समजा सारखी कुरकुर करतो आहे की, ‘मला उडय़ा मारता येत नाहीत. मला धावता येत नाही. जरा भरभर चालले की धाप लागते.’ तुम्ही त्याला पाहिल्याबरोबर तुमच्या काहीतरी लक्षात येते आणि तुम्ही

एकीकडे विघ्नहर्त्यां देवाची आराधना फार मोठय़ा प्रमाणावर सुरू असताना दुसरीकडे विघ्नकर्तेही मोठय़ा संख्येने वाढीस लागलेले दिसतात.

‘बो ले तैसा चाले, त्याची वंदावी पाऊले’ हे वचन ऐकले नाही असा माणूस नसेल. ‘चाले तैसा बोले, त्याची वंदावी पाऊले’ हे मात्र कुणी ऐकले नसेल.

पहिला प्रश्न- इथून म्हणजे कुठून? तर आत्ता मी जिथे आणि ज्या परिस्थितीत आहे तिथून. मी आत्ता ज्या कोणत्या परिस्थितीत आहे ते कशामुळे? तर मी आत्ताच्या क्षणापर्यंत जसे आयुष्य काढले किंवा घालवले

एकदा एक उनाडटप्पू माणूस एका झाडाखाली झोपलेला असताना त्याच्या कानावर एक दवंडी येते, ‘ऐका हो ऐका! राजेसाहेबांना असे स्वप्न पडले आहे की, कुणीतरी

कुणीही आपल्या वडीलधाऱ्यांना प्रश्न विचारला, की ‘जन्माला येऊन तुम्ही असे काय केलेत?’ तर नीट उत्तर द्यायला अनेकांची जीभ चाचरेल.

सध्या पुरुषत्व हिंसक बनलेले आहे, तर स्त्रीत्व गोंधळलेले आहे. पुरुषत्वाला आपली गती माहिती नाही, तर स्त्रीत्वाला आपली स्थिती समजत नाहीए. ऊर्जेचे अत्यंत हिंस्र प्रकटीकरण पुरुषांकडून होत असल्याने...

ही लेखमाला लिहिताना अतिशय मजा आली. पण त्याहून आश्चर्य वाटले ते प्रतिसादाचे! इतका भरभरून प्रतिसाद कधी अनुभवला नव्हता. आता निरोपाची वेळ आली आहे. उत्कटतेने निरोप घ्यावा, म्हणजे परत...

प्राणिजगत आणि मनुष्यजगत यांत काहीही फरक नाही. कारण आपण मूलत: प्राणीच आहोत. आपले सावज पकडण्यासाठी सर्व प्राणी सापळे

गुढी पाडवा सरतो आणि वसंत ऋ तूची चाहूल लागताच मला चैत्रगौरीच्या हळदीकुंकवाचे वेध लागतात.

सकाळीच आमच्या ग्रँटरोडच्या घरी आली होती आणि पावसामुळे स्वत:च्या घरी दादरला जाऊ शकत नव्हती, मग राहिली आमच्याकडे.

पं. तारानाथ. गुजराती चित्रपटसृष्टीतील एक मोठं नाव! असंख्य गुजराती चित्रपट त्यांच्या गीत संगीताने नटले होते.

आज राम कदम आणि विश्वनाथ मोरे दोघेही हयात नाहीत. पण लावणीच्या क्षेत्रात आपला अमिट ठसा ते उमटवून गेले.

शेवटी रेकॉर्डिगचा दिवस उजाडला. ‘वेस्टर्न आउटडोअर’ या नावाजलेल्या स्टुडिओत रेकॉर्डिग होतं.

त्यातला एखादा प्लॉट मला घेण्यात रस आहे का?

औरंगाबादच्या त्या स्टुडिओतलं रेकॉर्डिग संपलं.

जो माणूस विवाहित नव्हता, तरी एखाद्या संसारी माणसासारखंच ज्याचं घर होतं

हिंदी चित्रपट ‘टारझन’ आणि ‘डान्स डान्स’मधील माझी गाणी १९८६-८७च्या सुमारास गाजू लागली होती.

रात्रीचे दोन वाजले आणि अचानक दारावर टकटक झाली.

२७ जून हा श्रीकांतजी ठाकरे यांचा जन्मदिवस त्यानिमित्ताने जागवलेल्या त्यांच्या आठवणी.

हार्ट अ‍ॅटॅक आल्यावर विश्रामला हिंदुजा हॉस्पिटलमध्ये दाखल केलं ती तारीख होती १५ सप्टेंबर.

मी मिसेस रामनाथनचा शोध घ्यायला सुरुवात केली, पण त्यांनी दिलेला नंबर लागतच नव्हता.

गाणं म्हणायला किंवा नृत्य करायला दिली होती. ते स्पर्धक नव्हते, पण एक सामाजिक बांधिलकी आणि प्रोत्साहन म्हणून अशा मुलांना ‘मी मराठी’ने रंगमंच उपलब्ध करून दिला होता.

डोळ्यांतले अश्रू उरात अडवून संगीताचा झरा त्यांनी खळाळता ठेवला

गाणं तुकडय़ा तुकडय़ांनी किंवा अगदी एकेक ओळ घेऊनसुद्धा रेकॉर्ड केलं जाऊ लागलं.

‘‘आई लता मंगेशकर म्हणजे कोण गं?’’

सकाळी जाग येते, तीच मुळी पक्ष्यांच्या जुगलबंदीने!

खूप मंतरलेले आणि साधे दिवस होते ते! आनंदाच्या व्याख्यासुद्धा तेव्हा वेगळ्या होत्या.

औरंगाबाद विमानतळावर विमान उतरणार तोच अचानक वातावरणात बदल व्हायला लागला.

अगदी पहिलीपासून आम्ही एका वर्गात! मग पाचवीत आम्ही दोघींनी सेंट कोलंबात अ‍ॅडमिशन घेतली.

बऱ्याच लोकांचा चित्रपटसृष्टीबद्दल असा समज असतो

जेव्हा मी बप्पी लाहिरींच्या कार्यक्रमात गात होते, तेव्हा त्यांची स्वत:ची रेकॉर्डिग्जही खूप जोरात चालली होती.

वर्षभर मी जे लिखाण केलं त्यावर वाचकांच्या प्रतिक्रिया या अतिशय छान आणि वाचनीय होत्या.

साहित्य : २५० ग्राम स्पॅगेटी, १ टी स्पून रेड चिली फ्लेक्स, ३ लसूण पाकळ्या बारीक चिरून

साहित्य : खारीक- २०५ ग्रॅ., काजू १०० ग्रॅ., बदाम १०० ग्रॅ., खसखस ५० ग्रॅ., कणीक २ वाटय़ा

साहित्य : मोठे बन्स, ढोबळी मिरची, कांदा, हिरव्या मिरच्या, पनीर, मोझेरोला चीझ, मशरूम, हवे असल्यास चिकनचे मीठ घालून शिजवलेले तुकडे...

साहित्य : १ जुडी कोथिंबीर, एक कांदा, एक उकडलेला बटाटा, चणा डाळ पीठ, २ चमचे तांदळाचे पीठ, मीठ, साखर...

४) सूपसाठी : कलिंगडच्या बारीक फोडी मिक्सरमध्ये टाकाव्यात.